අම්මා . . . . .

මේක මම ලියපු කතාවක් නෙමෙයි . . . .  කතාවෙ ලිංක් එක පහලින්ම තියනව. අහම්බෙන් ඇහැ ගැ‍ටුන කතාවක් . . . . පුදුම විදියට හිතට වැදුන නිසා මට හිතුන කට්ටියත් එක්ක බෙදාගන්න . . . . .

“මේ මට ඔයත් එක්ක ටිකක් කතා කරන්න පුළුවන්ද?”


මාස හතක විතර පුංචි පිරිමි දරුවෙක් වඩා ගත් ඕ මදෙසට හැරුණේ මුකුත්ම හිතා ගන්නට බැරුව වගේ.


“මාත් එක්කද මිස්”
“ඔව් ඔයත් එක්ක තමයි”



අපිරිසිදු ඇඳුම් පාළුවට ගිය දෙකන් පෙති. අවුල්ව ගිය හිස කෙස්, ඇත්තටම මේ ජීවිතය කොච්චර නම් අඳුරට ගිලීලද?
මම ඈ සමඟ බස් හෝල්ට් එකට ටිකක් එහා වූ මාර ගස් සෙවණට ඇවිද ගියෙමි.


“ඔයාගේ නම මොකක්ද?”
“මං මාලතී”
“එතකොට ඉන්නේ?”
“ඉන්නේ අර ඉස්ටේෂන් එක පිටිපස්සේ තියෙන ලයිමෙ කාමරයක”
“එතකොට මේ දරුවා?”
“මිස්ට මං ඇත්තම කියන්නම්කෝ. මේ දරුවා මගේ නෙමෙයි. මිසී. මම මෙයාව ලයිමෙන්ම දවසෙ කුලියට අර ගත්තේ.
“හපොයි දෙවියනේ. තම බඩෙන් වදාපු අම්මෙකුට මාස හය හතක කිරි සප්පයෙක්ගෙන් හම්බකරගෙන කන්න පුළුවන්ද?”
“උන්ට ගානක් නෑ මිස්. ඒ ගෑනිට ළමයි හත් දෙනෙක් ඉන්නවා. මේ පොඩිම එකා. දැන් ආයෙ එකෙක් හම්බෙන්නත් ඉන්නවා. මේ හත්දෙනාම ඒකි එක එකාට හිඟා කන්න දීලා හවසට ගානක් ගන්නවා එච්චරයි.”


මගේ බඩ පපුව පිච්චී ගියේ පිට ගෑනියෙකුට තුරුලු වෙලා නිදා ඉන්න මේ කිරි සප්පයා දැක්කාමයි. කහ ගැහුණු චූටි කලිසම් පොඩියකුයි ඉරිච්ච පරණ බැනියම් පොඩියකුයි, අන්දවා පරණ රෙදි කෑල්ලකින් ඈ ඔතාගෙන සිටියත් ගිනි කාස්ටකේට ඒ සිඟිති වත රතු වී මට පෙනුණි. මුහුණෙත් ඇෙඟත් පුංචි පුංචි රතු පාට බිබිලි මතු වී තිබුණි. අනේ නින්දෙන්ම ඒ පුංචි අත්වලින් මුළු ඇඟම කසනවා. අනේ මේ අහිංසකයා ලොකු එවුන්ගෙ පව් මේ කිරි සප්පයා පිටින් යන හැටියක්.


“එතකොට මේ ළමයගේ තාත්තා?”
“ඒ ගෑනිගෙ ළමයි හත් දෙනාට තාත්තලා හත් දෙනෙකුටත් වැඩිය ඇති. ඒක ඉතිං ඒකිගෙ ජොබ් එකනේ. කීයක් හරි අතට දුන්නාම අන්තිමට බඩකුත් එක්ක ඒකි තනි වෙනවා. කොහොම හරි ළමයා ඉපදුනාට පස්සෙ හිඟාකන්න කාට හරි විකුණනවා.
හවසට දෙතුන් සීයක් අතට එනවා. ඒකෙන් තමයි ඒකි ජීවත් වෙන්නෙ.” “එතකොට මාලතී මේ දරුවට කිරි. මෙයා තාම මව් කිරි බොන වයසෙ දරුවෙක්නෙ.”
‘මගේ කිරි දෙනවා මිස්”
“එතකොට මාලතීටත් කිරි බොන වයසෙ දරුවෙක් ඉන්නවාද?” 


ලොකු සුසුමක් ඇද ගත් ඈ දෑසට කඳුළු පිරී එද්දී තම ළයට තුරුළුව නිදන පුංචි පැටියගේ රෝස පාට කම්මුල සිප ගත්තේ හද බදා සිටින මාතෘත්වයෙන් යැයි සිතීමට මට සාක්‍ෂි තවත් අවශ්‍ය නොවීය.


“අනේ මිස් මාත් අම්මා කෙනෙක් තමයි. ඒත්... ඒත් ඒ උරුමය හම්බුණේ දස මාසයක් දරාගෙන ඉදලත් දවස් දෙකකට විතරයිනේ.”
“ඒ.. කිව්වෙ?”


මම පුදුමයෙන් ඈ දෙස බැලුවෙමි. ඒ වත වැහි වලාවකින් බර අහසක මෙන් අඳුරුව, ඒ අහසට එන්න තනන වැසි බිදු මෙන් ඒ දෑස් අග්ගිස්සෙන් යාන්තමට මෝදු වන කඳුළු මා දුටුවෙමි. 


"මාත් ජීවත් වුණේ ඔය ලයිමෙ කාමරයක තමයි. අම්මා වෙන මිනිහෙක් එක්ක පැනලා ගියා. තාත්තා කුඩු ගහලා හිරේ. අයියෙක් හිටියා. ඌත් පික් පොකට් ගහලා හිරේ.
මං ලයිමෙ තනි වුණා. ඒ වෙනකොට මට අවුරුදු දහසය ලැබුවා විතරයි. ඊට පස්සේ තනි මට වටේ රටේ උන්ගෙන් හරියට කරදර වුණා. දවසකට හත් අට දෙනෙක් මගෙ කාමරේට රිංගුවා. සමහරු නම් අතට කීයක් හරි දුන්නා. සමහරු නම් උන්ගෙ වැඩේ කරගෙන නිකම්ම අත පිහදාගෙන යනවා. මිස්ට කියන්න මට ඒ ජීවිතේ අප්‍රසන්න වෙලයි තිබ්බේ. මං අන්තිමට ජීවිතේ නැති කර ගන්නයි හිටියේ. ඒ වෙනකොටත් මගේ බඩටත් දරුවෙක් ඇවිත්. මොන දේ වුණත් අම්මෙක් වෙන්න යද්දී කොහොම කියලා හිත හදාගෙන බඩේ දරුවවත් මරාගෙන මැරෙන්නද?"


ඈ දිග සුසුමක් ඇද්දේ මගේ පපුවද පාරමිනි.


“ඉතිං මාලතී”?
ඉතිං මං ජීවත් වෙන්න දරුවා වෙනුවෙන් හිත හදා ගත්තා”


ඒ මලානික ඇස් අග්ගිස්සට පිරෙන කඳුළු මගේ සිත ද සෙලවීය.


“කොහොම හරි මං දුක් විඳගෙන දරුවව මේ ලෝකෙට බිහි කළා. මට හම්බ වුණේ කොලු පැටියෙක්. මේ වගේ නිල්පාට ඇස්, රෝස පාට මූණක් එයාටත් තිබ්බා.”


ඈ පාත් ව නිදා සිටින දරුවා දෙතුන් වරක් සිම්බාය. 


"තාත්තා මොකාද කියලා නොදත්තත් අම්මා මං නිසා මං මගෙ කොලු පැටියව හිඟා කාලා හරි හදා ගන්නවා කියලයි මං හිතන් හිටියේ. ඒත්... ඒත්.."


ඒ ඇස් පිල්ලන් අතරින් සට සට ගා මේ හැලෙන කඳුළු දෙස මං බලා සිටියේ මහත් වෑයමක් දරමිනි.


”ඒත් මගේ අවසනාවද, දරුවගේ අවාසනාවද මන්දා දරුවව හම්බෙලා ජීවත් වුණේ දවස් දෙකයි. එයා මාව දාලා යන්නටම යන්න ගියා."


අතේ තැවරුණ කඳුළු පිටින්ම ඈට තුරුළුව නිදන දරුවගෙ මූණ අත ගායි. විටෙක සිඹියි.


“මං මෙයාට හරි ආදරෙයි. මං පිස්සුවෙන් වගේ ඉන්නකොට තමයි මෙයාව දැක්කේ. මං රූපව කැමැති කරවා ගත්තෙ හිඟා කන්න දරුවව ගන්න නෙමෙයි. මට ඕන වෙලා තිබුණෙ මගෙ දුක වේදනාව ටිකක් අඩු වෙනකල් මෙයාව මං ළඟ තියා ගන්න.
හවසට ගානක් දෙන්න පොරොන්දු කරගෙන තමයි මං මෙයාව ගත්තේ. මෙයා මගේම පුතා කියලා හිතාගෙන මගේ තන පුඩුවලට පිරෙන කිරි මං මෙයාට පොවනවා. උදේට අරගෙන ඇවිත් හවසට ගිහින් දෙනවා. සමහර දවස්වලට රෑටත් මං ළඟම මං තියා ගන්නවා. එතකොට ඔය කීයක් හරි වැඩිපුර දුන්නාම ඇති. රූපත් දන්නවා මං දරුවට පණ වගේ ආදරෙයි කියලා.
“මෙයත් දැන් මෙයාගේ අම්මටත් වැඩිය මට එකතුයි” 


ඇය මහත් සෙනෙහසකින් දරුවව සිම්බාය.


"මෙයාගෙ අම්මට හවසට කීයක් හරි දෙන්න ඕන නිසයි. කන්න ටිකක් හොයා ගන්නයි ඕන නිසයි මං මේ ටවුමෙ බස් එකට ගොඩ වෙලා කීයක් හරි හොයා ගන්නවා. අනේ ඒත් මං මේ දරුවව නම් විකුණාගෙන කන චේතනාවෙන් නම් නෙමෙයි. මං මෙයාට හරිම ආදරෙයි. මට නිතරම හිතෙන්නෙ මේ මගෙ නැතිවුණ පුතා කියලයි."
 “ඒත් ඉතිං මාලතී කොච්චර කල් කියලනම් මෙයාව තියා ගන්නද?”
"මට මෙයාව දෙනකම් මං හිඟා කාලා හරි මං මෙයාව බලා ගන්නවා. මගෙ තන් පුඩවලට කිරි පිරෙනකම් මේ කිරි ඔක්කොම මං මෙයාට පොවනවා. අනේ මං මෙයාට හරි ආදරෙයි."


සැහැසි සිත් ඇති අම්මලා අතර මාලතී ඇත්තටම බුදු අම්මා කෙනෙක් නොවන්නේද? 


- අෂිකා ශ්‍යාමලීනෙළුම්දෙනිය